مفهوم اصطلاحات در درمان با لیفت
درمان لیفت موفق و موثر می بایست بر پایه درک کاملی از تغییرات سالمندی در چهره و صورت باشد…
همچنین آموزش مفهوم صحیح اصطلاحات مورد استفاده در لیفت نیز ضروری است.
نقطه ثابت سازی ( فیکس کردن )
در لیفت با نخ قابل جذب سه اصطلاح مهم وجود دارد . اصطلاح اول نقطه ثابت سازی ، مورد دوم مسیر (بردار) و مفهوم سوم نقطه آویز (قلاب کردن )
است. مفهوم نقطه ثابت سازی با نخ از اهمیت خاصی برخوردار است .
مطالعات پیشین در مورد لیفت با نخ اغلب در مواردی انجام شده است که قلاب کردن مناسب نخ صورت نگرفته است و همین مساله است که علت اثر لیفت کردن ضعیف حاصل از مطالعات قبلی را شرح می دهد .نقطه ثابت سازی محلی است که نیروی کشش ، زمانی که یک بخش از صورت تحت لیفت قرار می گیرد ، بر آن وارد می شود . برای درک بهتر این مساله پرش با بانجی (بانجی جامپینگ ) را در نظر بگیرید.
در این حالت بدن فرد از طریق یک طناب به سکوی پرش متصل می شود .
در واقع طناب به سکوی پرش که در این حالت << نقطه ثابت سازی >> محسوب می گردد گره می شود
مسیر (بردار)
مسیر در تکنیک لیفت ، برداری است که نقطه ثابت سازی را به نقطه آویز (قلاب کردن ) متصل می کند .
برای اینکه لیفت واقعی صورت گیرد و شکل و فرم مورد نظر حاصل شود وجود مسیر (بردار) ضروری است.وارد کردن ساده نخ بدون وجود مسیر (بردار) مناسب منجر به دستیابی به فرم دلخواه و مورد نظر نمی شود در صورتی که اگر نخ مسیر مناسبی را از نقطه ثابت سازی تا نقطه آویز طی کند با فرم دهی بهتر صورت و لیفت مطلوب همراه است .
نقطه آویز (قلاب کردن)
نقطه آویز محلی از صورت است که نخ پس از ورود از نقطه ثابت سازی به پوست و طی مسیر (بردار) به آن منتهی می شود تا بخشی از صورت را تحت کشش قرار دهد برای مثال وقتی فرد دچار افتادگی پوست در ناحیه گونه می شود ، برای آنکه کشش کافی در گونه به سمت بالا وجود داشته باشد ، نقطه آویز باید در مکانی بین نقطه ثابت سازی و گونه افتاده قرار داشته باشد
گاهی اوقات بخشی که قرار است تحت لبفت قرار گیرد همان محل نقطه آویز (قلاب کردن )نیست
در این حالت نیز لیفت امکان پذیر است چرا که بافت های فیبروتیک موجود در لایه زیر جلدی یا لیگمانهای مختلف به شکل قابل توجهی به یکدیگر متصل هستند . این مساله بخصوص در برخی نقاط صورت مثل بخش تحتانی گونه صدق می کند که بافت فیبروز موجود در لایه زیر جلدی آن بسیار محکم و متراکم است.اگر نخ وارد این بافت فیبروزی گردد و تحت کشش قرار گیرد نه تنها این بافت ها ی متراکم به شکل موثری تحت کشش قرار می گیرند بلکه بافت های فیبروز مجاور نیز لیفت پیدا می کنند . بعنوان مثال برای لیفت بخش تحتانی گونه به سمت سر لزوما نباید نخ وارد این ناحیه گردد .
البته با وجود همه این توضیحات در برخی افراد تا زمانی که نخ وارد بافت فیبروزی سخت ناحیه تحتانی گونه نشود ،لیفت موثری حاصل نمی شود . در نتیجه پیش از درمان لیفت با نخ باید ارزیابی و انتخاب مناسب بیمار صورت گرفته و تکنیک مطلوب بکار گرفته شود
اهمیت نقطه ثابت سازی
تفاوت بین تکنیک های لیفت که در آن ها نقطه ثابت سازی وجود دارد با سایر درمان های لیفت بدون نقطه ثابت سازی واضحا مربوط به وجود مسیر (بردار ) است .
درمان های مختلفی وجود دارند که سبب کاهش چربی زیرپوستی و انقباض پوست می شوند که در نهایت با لیفت ظاهری صورت همراه هستند . در این روش ها با وجود آنکه مسیر لیفت وجود ندارد بنظر می رسد پوست سفت شده و لیفت پیدا کرده است . این اثر ناشی از مقابله با اثرات سالمندی در صورت است .
با افزایش سن هرکدام از لایه های صورت دستخوش تغییر می شوند .برخی از این تغییرات شامل آویزان شدن چربی به دلیل و بدنبال آن تحت کشش قرار گرفتن بافت فیبروز اطراف چربی ها و در نهایت شل شدن و افتادگی پوست می باشد.
اگر پوست تحت انقباض قرار گیرد یا لایه چربی زیر آن کاهش یابد ، این حالت سبب سفت شدن و لیفت پوست می گردد که اثری مشابه با لیفت با نخ دارد
همچنین درمان های دیگری نیز وجود دارند که با اثر بر روی بازآرایی بافت های فیبروزی مختلف صورت و بازسازی آن ها سبب لیفت می گردند
با وجود همه این تفاسیر ، بنظر می رسد که اثر همه این درمان ها نسبت به درمان لیفت با نخ که در آن ها نقطه ثابت سازی و مسیر کشش وجود دارد ضعیف تر است.
مفهوم نقطه ثابت سازی مربوط به تحقیقات گذشته است
اولین بار Sulamanidze و همکاران لیفت با نخ را با استفاده از دو تکنیک شناور و نقطه ثابت سازی شرح دادند .
Mendelson و همکارانش نیز صورت را به دو بخش فرونتال (پیشانی ) (متحرک ) و بخش خارجی (ثابت ) تقسیم کردند .
سپس Hyeonho و همکارانش نشان دادند که استفاده از تکنیک شناور در بخش خارجی با نتایج مطلوبی همراه است . تکنیک ثابت سازی (ثابت ) که در اینجا شرح داده می شود شامل ایجاد یک نقطه ثابت سازی محکم در فاشیای تمپورال (گیجگاهی )است.
جهت دستیابی به اثر مطلوب لیفت ، کشش باید در جهت بردار (مسیر ) نخ صورت گیرد و در این راستا باید نقطه ثابت سازی یک محل قوی و محکم جهت تحمل کشش باشد .در واقع محل ثابت سازی نیروی کشش را در جهت مخالف حرکت بافت ها در اثر جاذبه یا تغییرات ناشی از سن تحمل می کند
از آنجا که نیروی کشش در تکنیک های مختلف لیفت با نخ متفاوت است .در این تکنیک ها از روش های مختلفی جهت ایجاد نقطه ثابت سازی استفاده می شود.
البته مفهوم کلی آن در همه ثابت است .اثر بخشی این روش ها گاهی در مدل های حیوانی به اثبات رسیده است اما در برخی روش های دیگر هنوز اثر بخشی و اساس علمی ثابت شده ای مشخص نشده است . بنظر می رسد که قوی ترین تکنیک ، فیکس کردن نخ به فاسیا است . بااین وجود ، این تکنیک ساده نیست و علاوه بر آن در صورت بروز خونریزی نه تنها طول درمان افزایش می یابد بلکه با عوارض احتمالی همچون هماتوم همراه است .
اگر براساس اطلاعات علمی و آگاهی فرد از آناتومی و همچنین افزایش تجربه فرد احتمال خونریزی به حداقل برسد ، بنظر می رسد که بااستفاده از این روش یک لیفت با نخ ایمن و موثر حاصل می شود .
نقطه ثابت سازی در لیفت با نخ چیست؟
نقطه ثابت سازی در لیفت به شرح زیر می باشد…
روش ایجاد نقطه ثابت سازی
مکانیسم عملکرد نسل اول نخ های لیفت یعنی نخ های تک رشته ای (مونوفیلامان ) در این قسمت شرح داده شده است
نخ در جهتی که قرار است تحت کشش قرار گیرد وارد می شود تا اثر لیفت حاصل گردد پس از ورود جزء قابل جذب نخ (PDO) بداخل بافت تغییرات متعددی روی می دهند ثابت شده است که اساس تغییرات ناشی از نخ های مونوفیلامان بطور خاص مربوط به انقباض بافت ها و ازدیاد (پرولیفراسیون )بافت های فیبروزی است
در زمینه نقطه ثابت سازی نیز همانند انواع دیگر نخ های لیفت (بجز مونوفیلامان ) هنوز مطالعات زیادی جهت مشخص کردن کامل مکانیسم عملکرد وجود ندارد .
برای مثال ما هنوز قادر نیستیم که بطور دقیق مکانیسم لیفت صورت با نخ کاگ دو جهته را شرح دهیم اما بااین وجود اثر لیفت ناشی از وارد کردن نخ در بافت چربی زیر جلدی و اتصال آن به فاشیا و سپس تحت کشش قرار دادن کاملا واضح است . موضوعات بحث در این زمینه شامل مدت پایدار ماندن اثر لیفت همچنین این مساله که آیا واقعا فرد می تواند نخ را به یک نقطه ثابت سازی قوی فیکس کند و طول مدت اجرای درمان کوتاه بود و ساده است و با عوارض جانبی کمی همراه می باشد این روش بهترین است .
تکنیکی که به تازگی مورد استفاده قرار می گیرد جمع کردن بافت ها در بخش میانی نخ بااستفاده از نخ کاگ دو جهته است . در این تکنیک بخش میانی نخ عملکردی مشابه نقطه ثابت سازی دارد البته این تکنیک بیشتر جهت تغییر موضع بافت نرم شرح داده شده است تا لیفت .
پس از وارد کردن نخ کاگ دو جهته و سپس گره زدن نخ ها به یکدیگر در محل ورود، نقش نقطه ثابت سازی اهمیت می یابد . در واقع محل گره به عنوان یک نقطه ثابت سازی ضعیف عمل می کند . یک روش دیگر ایجاد نقطه ثابت سازی استفاده از بافت های لیگامانی سخت بخش داخلی صورت است .
از طریق اتصال نخ کاگ به لیگامان واقعی یک نقطه ثابت سازی محکم شکل می گبرد . در برخی نقاط می توان از این تکنیک استفاده کرد و بنظر می رسد که نتایج آن بهتر از روش مونوفیلامان باشد .
دیدگاهتان را بنویسید