آناتومی بافت صورت ( بخش 2 )
در ادامه مقاله آناتومی بافت صورت به بیان چهره و فاشیای عمقی میپردازیم، با ما همراه باشید
عضلات میمتیک (بیان حالت چهره)
- عضلات بیان حالات چهره-که حرکات پوست صورت را ایجاد کنند- به خوبی با فاشیای سطحی ارتباط دارند. در اینجا فاشیای سطحی در نقش رابط فیبروزی بین عضلات و پوست عمل می کند.
- رابطه آناتومیک بین SMAS و عضلات میمتیکبه صورت پوششی می باشد، به صورت پوششی می باشد، به این صورت که فاشیای سطحی (SMAS) هر دو لایه سطحی و عمقی عضلات میمتیک را می پوشاند. عضلات میمتیکی که توسط SMAS پوشانیده شده اند توسط فیبر های نازکی از رتیناکولا کوتیس به پوست متصل می شوند، این وضعیت باعث کمک به انقباض عضلات و حرکت بافت نرم و پوست می شود.
- از دید جراحی، بیشتر عضلات میمتیک روی صفحه اعصاب صورت قرار دارند. در نتیجه وجود این عضلات بر روی اعصاب صورت، آن ها از لایه های عمقی عصب دهی می شوند.
- در بررسی سه بعدی ساختار بافت نرم صورت، تنها سه عضله میمتیک در عمق اعصاب صورت قرار دارد. اینعضلات عمقی عبارتند از، ماهیچه بالا برنده دهان، منتالیس و عضله باکسیناتور. از آنجا که این عضلات در عمق صفحه اعصاب صورت قرار دارند، عصب دهی آنها از لایه سطحیشان اتفاق میی افتد.
- در جراحی، درک آناتومیک رابطه بین عمق عضلات میمتیک و عصب رسانی آن ها برای پیش گیری از بروز آسیب به اعصاب صورت بسیار اهمیت دارد. اگر هنگام جراحی به عضله میمتیکی برخورد کردیم – از آنجا که بیشتر عضلات میمتیک از لایه های عمقی خود عصب رسانی می شوند – باید در امتداد سطح آن برش انجام شود تا از هر گونه آسیب به اعصاب حرکتی جلوگیری شود.
- به عنوان مثال، زمان مواجهه با عضله پلاتیسما در زیر گونه و گردن، برش در سطح پلاتیسما از آسیب به انشعابات عصبی گردن و ماندیبل که در عمق این عضله منشعب می شود جلوگیری می کند.
- به همین ترتیب، زمانی که قرار است در ناحیه مالار برشی انجام شود، برش در سطح اوربیکولاریس اوکولی و زایگوماتیک ماژور و مینور از اعصاب این عضلات محافظت میکند، چرا که این عضلات از لایه های عمقی خود عصب رسانی می شوند.
فاشیای عمقی صورت
- مشابه SMAS، فاشیای عمقی صورت نشان دهنده ادامه رأس فاشیای عمقی گردن در صورت بوده و از نظر آناتومیکی مشابه فاشیای عمقی هر نقطه دیگری از بدن می باشد.
- علیرغم وجود یک لایه ممتد، فاشیای عمقی در مناطق مختلف نام های متفاوتی دارد. فاشیای عمقی که پاروتید را پوشانده است به نام کپسول پاروتید شناخته می شود؛ و در ناحیه تمپورال، از آن به عنوان فاشیای تمپورال یاد می شود.
- نکته بسیار مهمی که باید به خاطر داشت آن است که تمام انشعابات اعصاب ناحیه گونه پس از آن که از پاروتید خارج می شوند، در بستر فاشیای عمقی صورت قرار می گیرند.
- بنابراین در بیشتر نقاط گونه تا زمانی که برش در سطح فاشیای عمقی انجام می شود، آسیبی به اعصاب حرکتی وارد نخواهد شد. از دید آناتومیک، از آنجا که فاشیای عمقی به عنوان لایه واسطه ای بین قسمت SUB-SMAS و انشعابات اعصاب در زیر آن قرار دارد وجود آن است که اجازه می دهد برش هایی که بر روی SMAS زده می شود خطرساز نباشد.
اعصاب صورت، مجرای پاروتید و چربی بوکال
- در عمق فاشیای عمقی، صفحه اعصاب صورت، مجرای پاروتید و چربی بوکال قرار دارد.
- واضح است که در حین برش بافت نرم گونه، آسیبی به این لایه نرسد.
- در عمق لایه اعصاب صورت، ساختار های غیر متحرک صورت مانند غده پاروتید، ماستر، کمپارتمان های غیر عمقی چربی و پریوستئوم قرار دارند.
1.4 رباط های نگهدارنده
- لیگامنت های نگه دارنده گونه از بافت نرم صورت در برابر تغییرات جاذبه محافظت کرده و باعث قرار گرفتن آنها در یک محل مشخص می شوند.
- این رباط ها از عمق فاشیای عمقی نشات گرفته و از طریق SMAS از ساختار های غیر متحرک عبور کرده و به وسیله رتیناکولار کوتیس وارد پوست می شوند.
- هر دسته از لیگامنت ها بر اساس ناحیه آناتومیک فیبر ها نامگذاری شده اند.
- آن دسته از رباط هایی که از غده پاروتید (لوب های اصلی و جانبی) منشاء می گیرند، لیگامنت های جدی پاروتید نامیده می شوند، وظیفه آنها حمایت از بافت نرم گونه می باشد.
- لیگامنت هایی با منشاء ضریع استخوان جانبی زایگوما، رباط های زایگوماتیک نام دارند و از قسمت فوقانی و جانبی گونه محافظت کرده و باعث محکم شدن اتصال چربی مالار به جانب زایگوما می شود.
- رباط هایی که از حد قدامی ماستر سرچشمه می گیرند، لیگامنت های جلدی ماستریک نامیده می شوند، وظیفه آن ها محافظت از چربی های میانه و پایین گونه و غبغب می باشد.
- لیگامنت هایی که از پری اوستئوم (ضریع استخوان) ناحیه پاراسمفیز و سمفیز فک پایین سرچشمه میگیرند، رباط های مندیبولار نام دارند و از بافت نرم چانه تا سمفیز تحتانی مندیبولار حفاظت می کنند.
- از آنجا که در جراحی، در هنگام برش زیر جلدی و تحت SMAS به لیگامنت ها برخورد می کنیم، آشنایی با این لیگامنت ها اهمیت دارد.
- در کل، ظاهر این لیگامنت ها در زیر SMAS معمولا به تعداد محدودی فیبرهای ضخیم ختم می شود، در حالی که در سطح SMAS لیگامنت ها نازک تر و متعدد تر و ریتناکولارتیس ها بیرون زده اند تا وارد پوست گونه شوند.
- زمانی که از قسمت دیستال تا محدوده رباط های نگه دارنده ( تا نواحی متحرک گونه) در زیر جلد یا تحت SMAS برشی داده می شوند، تشخیص و تمییز لیگامنت ها به جراح کمک می کند تا برای تغییر محل فلپ، ناحیه اصلی آناتومیک را روی بدن بیمار کاملا مشخص کند.
لیگامنت های جلدی پاورتید
- لیگامنت های جلدی پاروتید، ساختار های متراکم فیبروزی هستند که تکیه گاه پوست صورت در قسمت پری اوریکولار و جانب گونه تا کپسول زیرین پاروتید می باشند.
- این لیگامنت ها در قسمت پری اوریکولار گونه با کمپارتمان های جانبی چربی ارتباط نزدیکی داشته و مسئول کیفیت برش زیر جلدی فیبروز و فاشیا در قسمت پری اوریکولار می باشد.
لیگامنت های زایگوماتیک
- رباط های زایگوماتیک از پری اوستئوم جانبی زایگوما نشأت میگیرد، بافتی متراکم و کاملا مشخص داشته در جایی که قوس زایگوماتیک به برجستگی جانبی مالار ملحق شده قرار داشته و تا ناحیه جانبی مالار ادامه دارد.
- لیگامنت های زایگوماتیک معمولا فیبر های ضخیم و مجزایی بوده و زمانی که ناحیه جانبی زایگوما تشریح می شود، در هر دولایه زیر جلدی و تحت SMAS دیده می شوند.
- از دید جراحی، آزاد کردن رباط های جانبی زایگوماتیک در صفحه زیر جلدی باعث بهبود فلپ مجدد پوست در هنگام تحرک بخشیدن به فلپ پوستی سر و گردن می شود.
- به همین ترتیب، آزاد شدن رباط شدن رباط های زایگوماتیک در صفحه تحت SMAS اجازه تغییر محل چربی مالار را می دهد تا بتوان برجستگی های جانبی مالار را به حالت اول بازمیگرداند. تغییر آناتومیک لایه مالار، اساس اصلی تکنیک SMAS در جوان سازی پوست صورت می باشد.
لیگامنت های ماستریک
- رباط های ماستریک در امتداد تمام حد قدامی ماستر کشیده شده اند: ضخیم ترین و مشخص ترین فیبر ها در طول حد فوقانی ماستر (جایی که به لیگامنت های تحتانی زایگوماتیک میپیوندند) به خوبی مشاهده می شوند.
- در حالیکه لیگامنت ها در حد میانی ماستر کمی ضعیف تر می شوند، لیگامنت های دمی (Caudal) ماستریک نیز ساختار های فیبروزی مجرایی هستند که در ناحیه زاویه فک به پلاتیسما و چربی غبغب متصل می شوند.
لیگامنت های مندیبولار
- رباط های مندیبولار در قسمت پاراسمفز مندیبل مشاهده می شوند، این لیگامنت ها از درون پد بافت نرم چانه عبور کرده و چانه را به سمفیز زیرین مندیبل متصل می کنند.
- لیگامنت های مندیبولار، فیبر های تراکمی هستند که تا پد چانه ادامه یافته و وارد امتداد حد دمی سمفیز مندیبولار می شوند.
- در افزایش سن، الحاقات دمی لیگامنت های مندیبولار مسئول بروز چروک در زیر چانه هستند. در نمای نیم رخ بیماران مسن تر چین های زیر چانه محل اتصال پیری چانه و پیری گردن را مشخص می کنند و بطور آناتومیک از ادغام پلاتیسمای میانی در کنار الحاقات دمی رباط های مندیبولار تشکیل می شود.
اهمیت جراحی لیگامنت های نگه دارنده
- رباط های نگه دارنده از آن جهت مهم هستند که چشم اندازی از درجه و میزان برش لازم برای متحرک سازی پوست و SMAS در جوانسازی پوست به روش جراحی را به پزشک ارائه می دهند.
- در موارد متحرک سازی فلپ پوستی، برش زیر جلدی مورد نیاز برای حرکت قدامی از ناحیه ثابت جانبی گونه تا قسمت متحرک آن باید به صورت تشریح قدام فلپ پوست تا لیگامنت های زایگوماتیک، قدام رباط های ماستر و لیگامنت های مجاور ماستریک باشد.
- در متحرک سازی لایه تحت SMAS، قسمت جانبی SMAS در گونه به خوبی به پاروتید، لوب فرعی پاروتید، جانب زایگوما و ماستر فوقانی چسبیده است، لیگامنت های تمام این نواحی بسیار متراکم هستند.
- به همین دلیل، برای آن که SMAS به اندازه کافی آزاد شود، لازم است که از قسمت لیگامنت های پاروتید، لوب فرعی، جانبی زایگوما و قسمت فوقانی لیگامنت ماستریک برش داده شود.
- زمانی که SMAS از ساختار جدا شود، قسمت متحرک تحت آن در گونه قدامی مشخص شده و برش کمتر فیبروزه می شود.
- در برش پوست و ناحیه تحت SMAS، هنگامی که برش از بند رباط های نگهدارنده انجام شود، برش قدامی دیگری باعث بهبود حرکات بافت نرم نمی شود و فقط عوارض آن افزایش می دهد. شناختن حدود شکاف مورد نیاز پس از عبور از لیگامنت های نگهدارنده در متحرک سازی فلپ، باعث می شود که برای هر بیمارف رویکردی مخصوص اعمال شود که منجر به افزایش دقت و انسجام بهتر در نتیجه درمان و روند بهبودی پس از آن می شود.
Rate this post
برچسب ها:
پوست و مو
دوره های آموزشی مرتبط
0
0
0
0